Poszedł misiu na wycieczkę,
By zobaczyć co w przyrodzie,
Znalazł jednak miodu beczkę
No i było już po głodzie…

Długo siedział z buzią w miodzie,
Dalej chodzić nie miał chęci,
Wiedział z grubsza co w przyrodzie,
Coś innego już go kręci…

Nim się spostrzegł noc zapadła,
Myśli sobie – czas do domu,
Lecz tu śpiączka go dopadła,
– nie powiedział nic nikomu…

Niedźwiedzica, mama jego,
Woła wszędzie, głośno rycząc,
Szuka synka jedynego,
Na spotkanie rychłe licząc…

A nasz maluch smacznie chrapał,
Leżąc w takim sobie ładzie,
I po brzuszku się podrapał,
Będąc blisko, tuż przy sadzie…

Tak minęła nocka cała,
Chłodek zaczął plecki szczypać,
Mama wcale snu nie miała,
Mały począł we śnie pytać…

Spałby dalej śniąc o miodzie,
Choć już kiszki marsza grały,
Lecz bynajmniej nie w pogodzie,
Przyczyn końca sny szukały…

Otóż małe, głodne pszczółki,
Natrafiły na ślad miodu,
I wyjadły go z beczułki,
A maluszek dał już chodu…

Przerażony wpadł do domu,
Wszedł w mamine łapy cały,
Nie wie biedny jednak komu,
Lanie pierwsze obiecały…

No i dostał klapsów parę,
Choć jej serce się krajało,
Bo zasłużył na tę karę,
By na przyszłość pamiętało…

Hej, dzieciaczki morał gładki,
Idąc w życiu wciąż do przodu,
Słuchać trzeba ojca, matki,
Wszak ważniejsi są od miodu!